یه پیج اینستا عمومی‌دارم نسبتاً کاری حدود هزاروپونصدتاهم فالورر داره کمه چون
خیلی ادم باحوصله‌‌‌ای نیستم تو تولید محتوا ،انرژی وتایمشم ندارم ماهی یه بار یه فعالیتی کنم ولی ازاونجا که مربوط به شغلمه،وشغلمم درزمینه زیباییه هروقت فعالیت کنم استوری بذارم بازدیدشو داره
ولی هیچ ارتباط گرفتنی هیچ فعالیت مجازی هیچوقت مثل نوشتن تووبلاگ برام خوشایند نبوده حتی الان که اینجا رو هیچکس نمیخونه اینجارو دوس دارم شبیه دفتر خاطراته برام :)
از ۲۳ سالگی تو این فضای وبلاگ وارد شدم و الان
درآستانه ۳۰ سالگیم:)
نمیدونم چرا میگن ۳۰ سالگی افسردگی داره
وچرا من هنوز ۳۰ سالم نشده ذوقشو دارم! واصلاً ناراحت نیستم افسرده هم نیستم
و اتفاقا حالم شدیداً خوبه عاشق این مهشیدیم که رسیده به اینجا
تو هیچ برهه‌‌‌ای اززندگیم انقدر ازخودم راضی نبودم هیچوقت هیچوقت انقدر خودمو دوس نداشتم ازته قلبم به خودم نبالیده بودمو عاشق خودم نبودم هیچووووقت
واین حسی که به خودم دارمو هیچ وقت تجربه نکرده بودم
اتفاق خاصیم نیوفتاده فقط به یه ثبات درونی رسیدم انگاری!به یه پختگی، آرامشیو درکی از همه چی رسیدم که شدیداً عاشق این مهشید بااین ورژنم
واسه همینه شاید از ۳۰ سالگیم اصلاً غمگین نیستم چون این(من) اذیتم نمیکنه بالا پایینم نمیکنه حرصوجوش نمیخوره حسودی نمیکنه تقلای اضافی نمیکنه از کسی انتظار نداره،دستو پا نمیزنه و خیلییی خوب میدونه کیه چیه و با خودش توصلحه و تکلیف روشنننن
صبوره آرومه و باثبات ونظاره گر، این آرامش درونیه حالمو خیلی خوب میکنه
بعد ته دلم به خودم میگم ببین من خیلی بهت افتخار میکنمو دوستت دارما که انقدر خفنی :))
اگه دردای زیاد روحی میکشید
اگه کشیدیدو ادامه داره
اگه نمیدونم مثلا آدمای اشتباهی سرراهمون گذاشته میشه اگه حتی قلبمون شکسته میشه
وخیلی خیلیییی درد میکشیم
ازبابت یه سری چیزا
حتما ویقیناً نیاز بهش داریم
اگه خود من انقدررر بالا پایین نمیشدم
عشقمو ازدست نمیدادم یهویی زیرپامو خالی نمیکرد
رفیقای خوبمو ازدست نداده بودم و درحقم کم لطفیو بیمعرفتی نمیکردن
حتی ادمایی که خیلی نزدیک بودن بهم یهو یه جاهایی یه زخمایی بهم نمیزدن
هیچوقت تااین حد به خودشناسی و عشق به خود هم نمیرسیدم وقتی نگا میکنم به اونچیزایی که گذروندم میبینم آدما خیلیاشون برام بودنشون وهم نبودنشون درس بوده بخصوص کسایی که خیلی برام مهم و خاص بودن وجایگاه ویژه‌‌‌ای داشتن اصولاً ما بهترین درسها رو از عزیزترینامون که به روحمون نزدیکی بیشتری دارن و توزندگیمون نقششون پررنگتره میگیریم
کسی که خیلی دوسش داشتم بودنش برام پر درس بود نبودشم درس داشت هنوز یه سری چیزا که تو بودنش بهم میگفت یادمه و آویزه گوشمه و به این رسیدم چون خیلیییی خیلییی به روحم نزدیک بود خیلی بهتر ازش درس گرفتم هرچند دردناک .و پیش اون ناخوداگاه ادم بی نقابتری بودم خود واقعی تررم بود و ضعفهام نمایش بیشتری داشت
یادمه همیشه میگفت مهشید توقعتو از ادما صفر کن نمیفهمیدم چی میگه
میگفتم اخه من که ازکسی انتظاری ندارم
بعدها رسیدم به این نکته که ازهرکسی توهر لحظه‌‌‌ای هر انتظاری داشته باشم هر لحظه وهرکسی
و اینکه من فقط خدارو دارمو خودم همین:)
بقیه خیلی پررنگ نیستن تو زندگیمون اومدنی ورفتنین
یه خداست یه خودم فقط مادوتایم :)
حالا خیلی بسطش نمیدم سخته توضیحش
ولی خب قبلاً دیدم این بود ادما باید معرفت داشته باشنو ازاین داستانا که الان درگیرش نیستم
خودم هستمو خدا یه تیم قدرت مندیم ،دیگه بقیه حاشین:)
خلاصه که نمیدونم شده تاحالا اونجوری که قلبتون میتپه برا یکی برا خودتون بتپه ؟
اینجوری شدم
خودشیفته نشدما
ولی یه حس رضایت درونی خوبی دارم از بخصوص صلح درونم باخودم که الهی شکر
خلاصه ۳۰ سالگیو براهمه با حس آرامش آرزومندم :))
ودرکل
آرامش است عاقبت اضطرابها:)